***

Nic się nie dzieje 
Gdy serce wyleje 
Słabość 
Pewien koncept 
Jak ropa nie krew 
Wylewa się gniew 
Wylewa z ruiny 
Wątłej dzieciny 

Kruchość konstrukcji 
Zawodnej konwulsji 
Jest, ale nie do końca 
Ta pseudoagonia 
Bez krzyku tracenie 
Myślenie dążenie 

Jedno westchnienie 
Na uwielbienie 
Szare marzenie 
Pokorne spełnienie
Ustające krążenie

Jak zacząłem tak kończę 
Z punktem wyjścia się łączę 
Nie zmieniam nic na zewnątrz 
Rozpadam się wewnątrz 
Im więcej krążę 
Im dłużej żyję 
I to je zabije

Ty

Zimne ręce mnie witają 
Energią bezsilności 

Miłym uśmiechem 
Niecierpliwie krzyczą : "JĄ!  JĄ!", a echo
"Ą Ą ĄĄĄ!"

Zimnym oddechem otulają 
A dusze przy nich kamienieją
Myśli skraplają się krwią 
I płyną do nich 
Lęk ofiarowują wzamian 
Częstują paniką i strachem
Zabijają 

Pani

Żyła sobie kiedyś Pani 
O szczupłej krtani 
Eleganckim krokiem 
Wchodziła przez drzwi bokiem 
Miała długie palce
Czasem pomagały jej w walce 
Z upartymi osobami 
Niezgadzającymi się z jej zasadami 
Bardzo stanowczą była osobą 
Dla niektórych sympatyczną i zrównoważoną 
Boso przechodziła przez każde progi 
Wąskie miała usta i zakryte nogi 
Nic nie mówiła, czasem tylko uśmiechała 
Nigdy się nie śmiała, nigdy nie szalała 
Lubiła cierpliwych, co na nią czekają w spokoju 
Bez zbędnych nerwów, obaw i popłochu 
Czy sprawiedliwa była trudno stwierdzić 
Mogła ludziom dać nadzieję lub zniechęcić
Uciszała tych zuchwałych, co z nią się chcieli droczyć 
Niektórzy chcieli ją przechytrzyć, a część walkę toczyć 
Miała wielu przyjaciół, którzy się zgadzali 
Ze szczerym uśmiechem serca przed nią otwierali 
Takich ceniła, mocno otulała 
A kiedy przyszła chwila, do siebie na herbatkę zabierała 

***

Nie chcę Ciebie dotykać 
Spalę się w mrozie 
Nie chcę Ciebie słyszeć 
Ogłuchnę w ciszy 
Nie chcę Ciebie widzieć 
Oślepnę patrząc w pustkę
Nie chcę Ciebie czuć blisko 
Odejdę wolno 
Cicho
Na palcach po rozbitym szkle 
A kiedy zatęsknisz
Zostanie Ci to 
Co wybrałeś 

Biały Koniec

Biały Koniec 
Bezbolesny Koniec
Przywitał cię 
W środku dnia 
Długo trwał 
Powoli 
Między chwilami 
Niedoli 
Spał 
Teraz wstał 
Wita się 
Po trochu 
Mija 
Widok 
Wokół 

Koniec

Wyrywa z sercem uczucia 
Kroi na kawałki, zagłusza
Czarnej krwi nie wzrusza
Strzępy ognia wymusza 
I pali mnie od środka 
Skryta agonia 
To koniec 
Koniec wszystkiego
Tego co spotkało mnie dobrego i złego 
Śmiech zatruł mi usta 
Oczy zakryła chusta 
W głowie pustka 
Po sercu nożem muska 
Jak rózga 
Wybucha fala grzmotów w uszach 
Roztrzaskana dusza 
Krwawe łzy wymusza 
Szepcze: "się nie ruszaj 
Ja twój syk zagłuszam"
Odrętwienie w końcach nerwów 
Pozrywanych strzępów 
Ilość dźwięków i lęków 
Gwizdów i jęków 
Zabiera mnie do swych kręgów 
Czarnych kresów 
Mroku Zamętów
Unosi ręce 
Padłam i klęcze 
Krzyki na wietrze 
Miliony szeptów 
I na Wieki Wieków 

***

Proszę, nakarm się moimi łzami 

Niech będą jak Twoja krew 

Odkupieniem

Dotknij ich żywych, człowieczych 

Jak płyn z Twoich ran 

Weź je ze sobą 

Lecz mimo to

Nie dorównają Twojej krwi 

Liche, nędzne, zabłąkane krople 

Spragnione ofiarowania 

Krystaliczna czerwień 

Człowiek z łez

W blasku oczu 
płynnych jak wosk 
z rozżarzonych świec 
Aksamitne łzy 
przezroczyste 
Wylewają się jak noc 
po bezchmurnym zachodzie 
Topią się 
na gorących policzkach 
I spływają 
na biały obrus krople 
Niszczą nieskazitelność 
Wosk ze świecy
Łzy z człowieka 
Świeca z wosku 
Człowiek z łez 

Pocałunek

Już cichutko i drobniutko po staremu 
Widząc jak krzyczysz po rozkosz samemu
Jak płaczesz po dobro i ratunek 
Jednym westchnieniem błagasz o szacunek 
Pewną litością wymagasz - pocałunek.

Na dobranoc

Będziesz czytał teraz na noc 

Pewną bajkę na dobranoc 

I nie raniąc ludzkich części 

Będziesz słuchał opowieści 

Nie zadając bólu twarzom 

Nieznajomym wspak witrażom

Kłującym w oczy zaspane 

Sprzedając życie za zła wianek 

I posłuchasz dalej opowieści 

O tym co ci w kieszeni szeleści 

Co w portfelu się mieści 

Posłuchasz o prawdzie 

Używek zdradzie 

Na sumienia werandzie 

Posłuchasz o litościwej pysze 

Donośnej kołysce "to ja,moje,mój,moja"

Wulgarna harmonia 

Szczeniacka ironia

I zaśniesz znów beztrosko 

Czekając na widowisko 

Jutrzejszego dnia 

Dzisiejszej nocy 

Poszukaj pomocy

Kołowrotek

Napisałaś wierszy parę 

Wszystkie słabo rozczesane 

Wszystkich sukna podniszczone 

Ich krawędzie pomarszczone 

Nitki się pourywały 

Włóczka czeka na pochwały 

Igły w linijkach 

Drewno na kijkach 

Kłaki wplątały się w werset 

Przecięty materiał na gorset 

Połamane zwrotki 

Wierszowe wywrotki 

Marne kołowrotki 

Nonsensy

Namaluj Kolorowy świat 
Podczas smogu Różowy kwiat 
Podczas deszczu Niebieskie krople 
Podczas mgły Błękitne sople 
Pokaż Szczęście w życiu 
Podczas smutku Uśmiech szeroki
Podczas łez Iskierki w oczach 
Podczas bólu Śmiech 
Spróbuj pokazać to
Spróbuj rozmazac zło 
Spróbuj zamienić chmury w słońce 
Nonsensy piekące 

Cinderella

Twoje powieki runą w proch 

Twoje wargi zatopią się w mrok 

Twoje serce umilknie 

Twoje życie przeminie 

Twoje myśli usną 

Gałęzie musną 

Piach przytulą 

Ból znieczulą 

Ciemność Ci będzie ostoją 

Źrenice się w czerni utopią

Zmienność nie będzie katuszą 

Garści ziemi Twój oddech uduszą

Krew skrzepnie łapczywie 

Ciało zapadnie w naczynie 

Skończą się dźwięki

Przerywanych uczuć jęki 

Słowa udręki 

Śmierci wdzięki

Dusza

Dusza dynamicznie umyka 

Chociaż nie jest dzika 

Oswojona ponad logiczne wszystko 

Lecz rozbieżna jak ognisko 

Twoja dusza 

W katuszach 

Na murach wypisana 

W dusze innych zawikłana 

Wspaniała 

Pogardy nie rusza

Złości nie wzrusza 

Praw nie narusza 

Złotem nie kusi 

Błotem nie obrzuci 

Kurzu nie zmiecie 

Ni w zimie ni w lecie 

Zapomi życzliwie 

Upomni kąśliwie 

Zatańczy w dobrą noc 

Pokaże życia moc 

Uzupełni braki 

Świata wraki 

Zabierze na atramentowy szczyt 

U schyłku kalendarza 

Kopnięcia kałamarza 

Mrużąc oczy

Mrużąc oczy przed deszczem 

Spotykasz szarość nad kleszczem 

Co tkwi w twych powiekach 

Życie utrudniając 

Przez zło poznając 

Każe patrzeć dosłownie 

Minimalistycznie i chłodnie 

Zabiera radość i wiarę 

Szacunek i ambicje ponad miarę 

Postepujesz według chorych zasad 

Zgadzasz się na śmierć u nasad 

Ludzkości 

Rozpłyną twą prawdę 

Pokażą nierealnie 

Uszkodzą wzrok 

Nie na rok 

Te kleszcze 

Medialne wieszcze 

Dysonans - Miłość z ignorancją

Jak słońce zachodzi 

O wieczornej godzinie 

I miłość się rodzi 

W szczęśliwej rodzinie 

Jak szept 

Co cichą drogą 

Do uszu płynie 

Tak Ty, idealnie 

Mów dokładnie 

Kiedy oczekiwanie minie 

Jak żołnierz idzie 

Ograniczając kroki 

Jak wieża stoi 

Na niej maszt wysoki 

Jak pod niebo, drzewo 

Nieustannie się pnie 

Tak Ty w tym czasie 

Zmieść się w obrazie 

Stanowczo. 

Jak sarna płochliwa 

W lesie zanika 

Jak ptak szybko 

Przed ludźmi umyka 

Tak słuchaj mnie 

Przejrzyście 

Czuj każde słowo 

Soczyście 

Jak zwierz na tropie 

I lew w obronie 

Jak pilot w szybowcu 

Jak ogień na słońcu

Tak obserwuj mnie bacznie 

Przyglądaj się znacznie 

Pilnuj uważnie 

Strzeż mnie wyraźnie 

Miłością 

Ja jestem jeszcze

W tym cichym momencie 

Ignorancja jest wszędzie 

Więc pokaż mi szczęście

Spójrz na mnie

Raz jeszcze 

Upadnę 

Później popatrzysz na siebie