Pan tot e mon os

Szukają we mnie ostoi zrozumienia 

Nieświadomi 

Stąpają po antresoli uśpienia 

Wyciągają ręce 

Zgarniając pukle gęstej mgły samotności 

W oczach ich nadzieja 

płonna tli miłości 

I parzą sie nimi 

I ich ręce krwawią 

I ich usta kłamią 

Wyszarpałam paznokciami w ich sercach 

πάντοτε μόνος 

Moje imię 

Zawsze sam 

Rozstanie

To nie rozstrzelanie 
Ani rozerwanie 
Ani rozpłakanie 
Ani rozzłoszczenie 
Ani rozmowa 
Ani milczenie 
Ani wybaczenie 
Ani ukojenie 
Ani odpuszczenie
Ale odbezpieczenie broni na inną okazję 
Ale luka w sercu i luka w walce 
To nowe stworzenie